Kandıra 1 No’lu F Tipi Hapishanesi’nde tutsak olan dergimiz yazarı Erol Dündar’ın 25-26 Ocak 2020’de İstanbul Balat’taki İnşa Kültürevi’nde yapılan 2. İslam ve Sol Çalıştayı’na sunduğu tebliğdir.
***
Din Konusu ilk insan toplumu ile başlar, dal budak salarak günümüze değin bütün tarihimiz oluşturur. Dinin analizi ve anlaşılması insanlık tarihinin aydınlanması anlamına gelecektir. Çünkü dinler toplumların Düşünsel ve kültürel genetiğini derinlemesine nüfuz etmişlerdir. Günümüzde de belirleyiciliklerini sürdürmektedirler. Din biziz, incelediğimiz, anlamaya çalıştığımız, kendi sosyal var oluşumuzdur. İlk kutsal ile başlayan dinler, maddi ve manevi bütün hayatımızda yaşanmaya devam etmektedir.
Gerek İslam, gerekse diğer dinleri alırken güncelliği hapsolmamak, “bölgemizdeki baskın gücü oluşturuyor’’ diyerek yüzeysel değerlendirmelere düşmemeliyiz.
Din adına hareket eden olumsuz yapılanmaların basıncıyla dinin özüne inmek yerine, kısa vadeli pragmatist yönelimlere, faydacı yaklaşımlara prim vermemeliyiz.
Güncel ve yüzeysel yaklaşımlar tarihsel kayıplara yol açacak kısa vadeli istismarcı yaklaşımlar ve toplumsal kurtuluşun yozlaşmasıyla sonuçlanacaktır.
Din kültürel geleceğimizdir. dini araçsallaştırma olacak yaklaşımlardan uzak ahlaki ve vicdani analizlere ihtiyacımız var. Samimi ve gerçekçi yaklaşım Belki kısa vadede bir sonuç üretmez ama bize toplumsal özgürlüğün kapılarını ardına kadar açacak olan da bu yaklaşımdır
İbrahimi (v.d.) dinlerin kökleri Cennet imgesi ile işlenen sınırsız topluma dayanır. siyasal ve sınıfsal ilk günah ile birlikte Cennetimizi- sınırsızlığı mızı yitirdik. Kutsal Kitaplar Cennetin yitirilişini özgürlüğün, mutluluğun ve ahengin yitirilişi şeklinde sunarlar. Yani sınıflaşmaya dayalı sömürü ve zulüm dünyasını bir ilerleme olarak değil; suç, günah ve Cennet ilkelerinin bozulması olarak gösterirler. İşte tarih felsefeleri ya da bilimlerinin bu gerçeği bilince çıkarması gerekir. İbrahimi dinler rolünü burada oynamaya başlar ve yitirilen Cennetin değerlerini hatırlatırlar. Her toplumsal bozulma ve yozlaşmada, zengin-fakir ayrımının belirginlik kazanmasında toplumsal değerleri, paylaşımı önerir ve zulme karşı mücadeleyi savunurlar. Cennetin yitirilmesi ile birlikte Bundan böyle bütün tarih özgür ve eşit bir dünya mücadelesidir. Hristiyanlık ve İslamiyetin mesajı evrenseldir. Irk, renk, cinsiyet, dil, din, ırk ayrımı yapmadan bütün insanlığı Cennet mücadelesine çağırırlar. Güçlerini de buradan aldılar.
Semitik toplumlar Uygarlığa çözülürken etrafta çoktan tepici Bezirgan köleci uygarlıklar kurulmuştur bile. Asya ve Afrika’da yerleşik zulümlerin hakimiyeti hüküm sürmekteydi. Hz. İbrahim göçebe toplum ile bu uygarlıkları bir ortak akıl da sentezlemek istemiştir. Birlikte yaşamak için ortaya Cennetin-sınıfsız toplumun değerlerini koymuştur. Ama mal, mülk, servet biriktirmiş, toplumsal değerleri ayaklarının altına almış, kibirli Nemrut ve Firavun sistemlerine Cennetin değerlerini kabul ettirmek mümkün değildi. Hz İbrahim geleneği işte iktidar cu sistemleri karşı sınırsız değerlerin mücadelesi olarak sürdü.
Ortak yaşam ilkeleri dejenere edildikçe, Cennetin ahlâki ölçüleri boşa çıkarıldıkça toplumlara yeni Peygamberler öncülük eder ve eşitlik, özgürlük, kardeşlik değerlerini savunurlar. Hz. Musa, Hz. İsa, Hz. Muhammed bu geleneğin devamıdırlar. Cennetin sınırsız ahlak ölçüleri ile toplumları direnişe ve devrimlere çağırdılar. Mısır’da, Filistin’de ve Arabistan’da devrimci çıkışları örgütlediler. Mesajları evrenseldir. Modern kavramlarla konuşursak mücadeleleri enteryonalisttir, devrimleri Demokratik Halk Devrimleri ve Sosyalist Devrimlere eş gelişmelerdir. Yaşananlar komünlerin, ezilen sınıfların egemen sınıflara karşı mücadelesiydi.
Sınıflı toplumlar dünyasında hiçbir din ve ideoloji saflığını koruyamamaktadır. Her sınıf/ tabaka/ zümre/ grup dini; konumuna, durumuna ve çıkarına göre yorumladı. Böylece mezhepler ve tarikatlar bolluğu oluştu. Ezilen sınıflar, orta sınıflar ve iktidar güçlerinin kendi dini anlayışı boy verdi. Böylece tarih Dinler Savaşı tarihine döndü. dinlerin özündeki güçlü ve derin değerleri hiç kimse sırtını dönemezdi. İslamiyet’in çıkışındaki devrimci değerleri kendi egemenliklerine araç yapanlara ‘’İktidar İslam’ı’’, bu değerler uğruna mücadele edenlere de “Devrimci İslam’’ ya da “İslam Komüncüleri’’ diyoruz. İslami toplumların tarihi, Devrimci İslam ile İktidar İslamı arasında mücadele olarak şekillendi.
Devrimci İslam/ İslam Komüncüleri, Cennet değerlerini hakim kılmak için iyiyi, güzeli, doğruyu temsil ediyordu. İktidar İslam’ı bütün tarih boyunca İslam’ın devrimci niteliğini, devrimci mezhep ve tarikatların varlığını bastırmak, onları yokmuş gibi göstermek, tarihin dışına atarak mazlumların hafızasından silmek istemiştir. İslam Komüncülerinin bu tarihini gün yüzüne çıkarmak, uğruna mücadele ettikleri değerleri görünür kılmak, geleneklerine sahip çıkarak yaşatmak bütün devrimci din ve ideolojilerin görevidir. Bunu yapmış olanlar vardır. Bu değerler artık bastırılamazlar. Fakat toplumların yeniden bu değerler etrafında toparlanması ve mücadele etmesini sağlamanın yollarını da bulunmalıyız. İslam Komüncüleri (v.d. dinlerin) Geleneği bizim tarihsel mirasımızdır. Onlar olmasaydı bugün ezilenlerin devrimci geleneği ve özgürlük diyalektiğini inşa edemezdik. Bunu bilince çıkarmalıyız.
Kur’an’daki surelerin zamanları önemlidir. O günün koşullarında sorunlara çözüm olarak sunulmuş ahlâki, politik, ekonomik, sosyal çare ve sözleşmelerdir. Kainatın oluşumundan canlıların oluşumuna, sosyal hayatın varlığına ve gelecek toplumun Cennet varlığına dair bilgiler vardır.
Din bir yoldur. Toplumsal Bağları korumaya ve yaşatmaya çalışan, ortak değerler için direnme ve zulme karşı mücadelenin ilke ve kuralları ile örülü bir yol.
Sure ve ayetler elbette sınıflı bir toplumda çözümler ve çareler üreten kural ve bilgilerdir. Bu nedenle pek çok uzlaşma, ittifak ve iç içe geçmiş ilişkiyi yansıtırlar. Kur’an Cenneti hedef olarak, nihai amaç olarak koyar. Ama yaşanan zamanın ilişkilerini çözüme bağlayan somut görev ve sorumluluklar da yükler topluma. Bu nedenle Cennetin/ sınıfsız toplumun mutlak, saf ilişkilerini yansıtmıyor diye eleştirmek meseleyi anlamamızı engeller. Eleştiriyi tarihsel gerçeklerden koparır. Hz Muhammed zamanı, henüz sınıfların savaşının sürdüğü bir evredir. İyi ile kötünün savaşı nihayete ermemiş, doğru ile yanlışın, iyinin, güzelin doğrunun sınıfsız-cennet dünyası henüz kurulmamıştır. Kur’an hem sınıflı toplumun sorunlarını asgari düzeyde çözer, hem de nihai hedefi yani cenneti gösterir. Çünkü din, yolu gösterir, cennete gidecek yolu. Ona bir günde ulaşılmaz. Bu yolu çağdaş kavramlarla ifade edersek; sınıflı toplumdan sınıfsız topluma geçiş evresidir. Devrimci dönüşümler çağıdır. Demokratik ve sosyalist devrimler programı gibidir. Sure ve ayetler işte sınıfsal ilişkilerin henüz sonlandıramadığı bu geçiş programlarının maddeleridirler.
Demokratik devrimler de sınıfsal ittifakları ve programları savunmazlar mı?
Sosyalist devrimler de nice sınıfsal gelenek ve ilişki biçimini sürdürmez mi?
Kur’an’da bunun gibi, 7. yüzyılın demokratik-sosyalist çözümüdür ve nihai amacı olarak; asgari programı Cennet olarak ilan eder.
Hikmet Kıvılcımlı’nın Allah Peygamber Kitap adlı eseri bu konuda Sol’dan yapılmış en nitelikli ve ufuk açıcı kitaptır. Ve hepimizi için değerlendirilmesi gereken görüşler içermektedir.
Modern çağın düşünce akımları da dinlerden, inançlardan, kutsal kitaplardan bağımsız, sıfırdan “tabula rasa’’ya yansıtılmış ürünler değildir. Her şeyi modernizmle başlatan akıl, büyük bir yanılgıdır ve bizi köklerimizden koparmakta tarihsiz bırakmaktadır. kendi geçmişimizde bütünleşmemizi engelleyerek hafızamızı silmektedir. Geçmişimizi ‘’Karanlık Çağ’’ olarak görmemizi isteyen aydınlanmacı akıl egemen sınıfların aklıdır. Aydınlanmanın kendisi bile geçmişin iktidarcı geleneğinin mirasçısıdır.
Doğa biliminin en ünlü siması Newton ve paradigması dinsel paradigmadan kopuk değildir. aydınlanmacılar Yahudi Hristiyan tarih felsefesinin iktidar cephesinden sürdürücüleridir. Sosyal bilimlerin kurucuları da dinlerden bağımsız bilim üretmemişlerdir. Ekonomide, politikada, sosyolojide Tanrısal yasalar keşfetmişlerdir. Sosyolojinin ya da sosyalizmin ilk kuramcısı kabul edilen Sant Simon ‘’Yeni Hıristiyanlık’’ adlı kitabı yazmıştır. Hegel’in Tarih Felsefesi dinseldir, diyalektik yasaları da bu eksende açımlanmıştır. Marksizm bu sosyal bilimlerin, felsefelerin, ve diyaletiklerin ürünüdür. Marksizm, anarşizm, feminizm, ekolojik hareketler geçmişin özgürlükçü akımlarının devamıdırlar. Hangisi Hz. Musa’nın Mısır köleliğine, Hz. İsa’nın kölelerin dini olmasına, Hz. Muhammed’in mazlumları temsil ettiğine itiraz edebilir. Hiçbiri Essenileri, Mazdekleri, Zenc hareketini, Karmatileri, Bogomilleri, Hasan Sabbah’ı, Amazonları, Hüsçüleri, Pir Sultan’ı, Şeyh Bedreddin’i, Thomas Müntzer’i ve diğer devrimci komünleri rededemez.
Her Çağdaş özgürlükçü akım bu geleneği bağlılığını ilan ediyor. Uzun bir dönem boyunca eski tarihi aydınlatmak için kutsal kitaplardan yararlanıldı. modern çağ dek köle ve köylü hareketleri genellikle dinsel düşünce bayrağı altında ortaya çıktı. Engels’in ‘Köylüler Savaşı’’ bunun örnekleri ile doludur. Modern çağın burjuva devrimleri denilen sürecin yaratıcıları çoğunlukla Protestan mezheplerdi. Dolayısıyla çağdaş özgürlükçü ideolojilerin kökleri de antik ve orta çağlarda ki Devrimci İslam (v.d. dinlerin) komüncülerine dayanır.
Pek çok Ütopya yazıldı. nice alanda büyük bilim insanları ortaya çıktı. Tarih biliminin, evrimin, atom ve kuantumun teorileri Darwin’den, Marks’tan, Max Planck’tan vd. yüzlerce, binlerce yıl önceki din alimleri, felsefeciler, tarikatlar, dervişler, bilgeler tarafından, belli düzeyde, ortaya konulmuşlardı. Özel mülkiyetin ilgası, Demokratik Halk Devrimleri, Sosyalist Devrimler, antik çağdan beri ortaya konmuş, pratikleştirilmişlerdi. Nice dinsel-İslami tarikat, İslam komünü kurmuştu. Dinler, İslam, mezhepler, tarikatlar ele alınırken bu devrimci, bilimsel, felsefi, komünal damarların ortaya çıkarılması, sahiplenilmesi, ve topluma aktarılması günümüzün olmazsa olmaz eylemi haline getirmeliyiz.
Toplumsal Ortak Değerler: Dün ya da bugün milat ya da Hicret’ten önce ve sonra bütün zamanlarda özgürlükçü, eşitlikçi hareketler daima sömürüye ve zulme karşı toplumsal değerleri savunarak mücadele ederler. Toplumu toplum yapan ortak değerler; ortak yaşam ilkeleri, ortak kültürel yaratımlar, anlam dünyası, ortak politik tutumlar, ortak ahlâki kurallar, ortak refleksler ve ortak yol haritalarıdır.
Cem, Cami, Cuma, Jam, Kilise, Havra, yoga, cemaat, cemiyet, cumhuriyet hem toplanma mekanları hem de toplum olmayı, ortak değerler etrafında bir olmayı ifade ederler. Dinsel kökleri gayet bellidir.
Kim toplumsal-ortak değerlerden uzaklaşır kolektif kültüre sırtını dönerse yozlaşma ve yabancılaşma ile toplum karşıtı konuma düşer. Özgürlük uğruna yola çıkıp sonradan yoldan sattıysa Bunun nedeni ortak değerlere ve ilkelere bağlı kalmamalıdır. İslam adına yola çıkıp eşitlik ve özgürlük ilkelerini reddedenler iktidar İslamına dönüştüler. Sosyalizm adına yola çıkan devrim yapanlar da benzer bir yabancılaşma ile devlet sosyalizmi üreterek iktidar tuzağına düşmüşlerdir. İslam’ın da sosyalizmin de mesajları evrenseldir. İkisinin de nihai hedefi sınıfsız, sömürüsüz, silahsız, sınırsız toplumdur, cennettir. Bu anlamıyla ikisi de ortak değerleri savunur. Devrimci-toplumcu İslam ile Devrimci Sosyalizm aynı dünyanın farklı kavramlarla ifadelerinden başka bir şey değildirler. Her devrimci ve cennet hedefi ile hareket eden din, inanç, mezhep ve tarikat böyle değerlendiriyoruz.
Yeni bir dil ve ilişki diyalektiği oluşturmalıyız: Düne, bugüne ve yarına tüm zamanlara yayılan bir özgürlük diyalektiği geliştirmek bütün özgürlükçü hareketlerin ortak kaygısı olmalıdır.
Geçmişin ve günümüzün dinlerini, inançlarını, felsefe ve ideolojilerini ayrımsız olarak sınayacak ortak ölçülerimiz olmalıdır. bunun için temel Kriter idealizm-materyalizm kutuplaşması olamaz. Bunun aşılması gerekir. Sömürüye ve zulme son vermek, özgür ve eşit bir dünya yaratmak, sınıfsız – Cennet uğruna mücadele etmek temel ölçüler olarak alınabilir. Bunlar keyfi, grupsal, kişisel değil; toplumsal kutsal değerlerdir. Ve bu değerler tarihin her döneminde vardır, uğruna mücadelelerde hiç durmamıştır.
İdealizm-Materyalizm İslam’ın kutsal kitabı Kur’an’da bir çözüme kavuşturulmuştur Ateizm dışlanmıştır.
‘’De ki; Hak Rabbinizdendir. Artık dileyen iman etsin dileyen inkâr etsin.’’ (Kehf-29)
‘’De ki; O’na İster inanın ister inanmayın.’’ (İsra- 107)
‘’Eğer Rabbin dileseydi yeryüzündekilerin tümü topluca iman ederdi O halde inanmaları için insanları sen mi zorlayacaksın. (Yunus-99)
Tarih boyunca idealist ya da materyalistik hep var olmuş ama bu egemen sınıfları sömürü ve zulmü illede reddeden bir kriter olmamıştır. İdealist- dindar iktidarlar ve maddeci iktidarlar toplumlara kan kusturmuşlardır. Burjuvazi de materyalidir toplumsal değerlerin düşmanıdır. idealizm-materyalizm kutuplaşmasından değil; sömürüye ve zulme karşı eşitlik ve özgürlük toplumunu savunan bir diyalektik üzerinden buluşalım.
Bir özgürlük diyalektiği çerçevesi çizmek içini doldurmak artık elzemdir. bunun içeriği tarihteki Toplumsal hareketler tarafından belli ölçüde doldurulmuş ve belirlenmiştir dinlerin kutsal kitaplarında da mevcuttur.
Madem ki ‘’Mülk Allah’ındır’’ o zaman mal mülk edinmek, sömürmek, servet sahibi olmamak gerekir. Özel mülkiyete son vermeyi savunmak fikrinde buluşmaktır bu anlayış. Harama el sürmemek, kadın-erkek eşitliğini savunmak, ataerkil kültüre karşı mücadele etmek, iktidarlara karşı toplumu, mücadeleyi yükseltmek gerekir. Hayatın ve kainatın bir bütün olduğunu unutmamalı ve bu bütünlüğün hiçbir parçasını mal, mülk, araç haline getirmemeliyiz. Doğayı araçsallaştırmamalıyız. Madem ki yerdeki ve gökteki bütün canlılarda ‘’Sizin gibi birer topluluktan başka bir şey değildir’’ (Enam-38) o zaman bu canlılar üzerinde egemenlik kurmamalı, haklarını savunmalı, öldürmemeliyiz. Ormanları yakmamalı, toprağı, suları, havayı kirletmemeliyiz. Ozon tabakasını delmemeli, yeryüzünü parsellememeli, sınırlar çekmemeliyiz.
Din, inanç, mezhep, farklılıklarını zulmü savunmadıkları sürece düşman görmemeliyiz. Diller etnisiteler, milletler-uluslar, renkler, cinsler üzerinde hak iddia etmemeli, birini merkeze alıp diğerini ötelememeliyiz.
Cennetin veya sosyalizmin yol haritasında ortaklaşmak mümkündür. İkisi de aynı amaçları ifade eder. Cennette mal, mülk, servet yoktur. Sermaye tapınakları, çok uluslu şirketler, tekeller, kredi kuruluşları, faiz lobileri, uluslararası para fonları, uyuşturucu baronları, fuhuş sektörü yoktur. Bankalar, sanayi tekelleri, oligarşiler, holdingler, gökdelenler, ağa, paşa, şah, padişah yoktur. Devletler ordular diktatörlükler yoktur. Nemrutlar, Firavunlar, petrol krallıkları, putlar, zina, doğayı sömürme yoktur. Sınırlar ve sınıflar yoktur. Dolayısıyla neye karşı olduğumuz ve ne yapacağımızın diyalektiği ortaya çıkmış oluyor. Evrensel mesaj her çağda aynıdır. Zulüm tarihin hiçbir döneminde hak değildir. İlerici zulümler yoktur. Eşitlik ve özgürlük diyalektiğinde ısrar edenlerin birliği zorunludur.
Her türlü sömürüye ve zulme son vermek için mücadele etmek ilkesi üzerinden birleşmeliyiz. Bu, her dini ve ideolojiyi sınayacağımız-değerlendireceğimiz vicdani ölçümüz, ahlâki tartımız, gönül terazimiz ve ortak aklımız olacaktır. Bu ve benzer amaçlar cephesinde bir yeniden inşayı gerçekleştirebilmeliyiz, ortak akılda buluşmalıyız.
Bir partide, bir dinde, bir tarikata veya dernekte birleşmek zorunda değiliz. Dindar, Deist ya da Ateist olabiliriz. Sünni, Şii, Alevi, Mecusi, Dürzi, Sabii veya Ezidi olabiliriz. Çok dilli, çok kültürlü, farklı renklerden olabiliriz. Bunlar bizi toplumsal olarak ayrı kılmaz. Farklılıklarımızı ve çok çeşitli toplumsallığımızı gösterir.
Hiç kimse bu farklardan vazgeçmek zorunda değil, hiç kimse bu farklılıklardan dolayı yadırganamaz, tekleşmeye zorlanamaz. Kimse inancından, dininden, ideolojisinden vazgeçmek zorunda değildir. Bu farklılıklar ortaklaşmamıza engel değildir. Tersine birbirimizi olduğumuz gibi kabul ederek birbirimize olan güvenimizi pekiştiririz. Bizi birleştirecek ve ayıracak olan şey sömürüye ve zulme karşı gösterdiğimiz tutumdur. Sınıfsız toplumu hedefleyen, zulme ve sömürünün her türüne karşı mücadele etmeyen dinlerin, komünist, anarşist, feminist, ekolojist hareketlerinin toplumsal bir karşılığı olmayacaktır. Egemen sınıfların ekmeğine yağ süren kuklalara dönüşürler.
Laiklik: Dünya çok dinli, çok dilli bir mekandır. Bu durumda laiklik vazgeçilmez bir ilişki biçimidir. Laiklik dinsizlik değildir ama hiçbir devrimci dinin diğerine kendini dayatmaması yasak koymaması için gerekli bir ilkedir. Tek bir din, mezhep ya da tarikat kendi yorumunu dayatırsa ‘’Dinde zorlama yoktur’’ kuralı boşa düşer.
Laiklik derken Okullarda öğretilen ve ezbere bilinen burjuva laiklik anlayışından bahsetmiyoruz! Laiklikten anladığımız ‘’Din ve devlet işlerinin birbirinden ayrılması’’ değildir. Çünkü biz konuyu devlet-din ilişkisi üzerinden okumuyoruz. Devlet merkezli teorik-pratik bir yaklaşımı savunmuyoruz!
Laiklikten anladığımız, farklı dinler ve ideolojilerin birbirlerini kabul edeceği ve ortak değerleri baz alarak kendini toplumsal kılacağı bir eylem, söylem ve yaşamsal ifade ilişkisidir.
Sömürüye ve zulme karşı olmak ilkesi üzerinde ortaklaştıktan sonra, herkes dilediği inancın ritüellerini istediği gibi özgürce yerine getirebilmelidir. Aynı şekilde seküler ideolojilere de dinsel zorlama, ritüellere uyma dayatmasının yapılmaması da laiklik ilkesini gerektirir. Bırakalım dinler arasında, aynı dinler arasında bile mezhepsel ve tarikat farklılıkları birbirini kabule yanaşmazlar. İşte bu nedenle birinin değil herkesin kendini ifade edeceği bir üst akıl değil (çünkü kimse alt akıl değildir) ama ortak akıl gerekir. Laiklik işte toplumsal özgürlük hareketlerinin ilişkilerini düzenleyen bir ilke olmaktadır. Kimseyi iradesizleştirmeden, ortak yaşamda buluşma ilkeleri esası üzerinde ortak yol haritaları, ittifaklar, programlar gerçekleştirebilmeyi sağlamalıyız. Mazlumları temsil edenlerin ortak düşünce ve davranış gücünü bölüp parçalamak zalimlerin işine yarar.
20. yüzyılda sınıfsız toplumu gerçekleştirmek için nice devrimler yapıldı. Sosyalist hareketler, toplumsal değerleri yaşatmada zaaflar gösterince yabancılaşmaya ve çözülmeye başladı. Bu yüzyılda Devrimci İslam ulusal kurtuluş mücadelelerinde öne çıktı. Devrimci sosyalist hareketlerle sentezlenme çabaları da oldu ama bu eğilim cılız kaldı. Emperyalist-kapitalist ve feodal güçler iktidar İslamını sosyalizme karşı örgütledi ve aktif bir savaş gücüne dönüştürdü. Reel sosyalizmin dine bakış açısında modernist zaaflarla yüklü olunca, bu oyuna tuz biber ekti. Karşıtlık güçlendi.
Fakat 20. yüzyılın sonunda reel sosyalizm çözülünce, emperyalist güçler İslam ülkelerini hedef tahtası olarak belirledi. İşbirlikçi oligarşik iktidarları da kullanarak petrol, gaz, su vb. enerji kaynaklarını denetlemek için Müslüman dünyayı savaş alanına çevirdi. 21. yüzyılda hem enerji kaynaklarını hem de Müslüman dünyada çoğalan genç nüfusu denetlemek için Büyük Ortadoğu projesini ortaya koydular. Hatta konsepte uymuyor diye, işbirlikçi oligarşik iktidar İslamcılığını da hedefe koydular ve darbelerle yerlerinden etmeye başladılar.
Asya’dan Afrika’ya dek etnik ve dinsel mezhep ve tarikatları, Alevi, Sünni, Şii toplulukları, yeni örgütleri de yaratıp finanse ederek, silahlandırıp, savaştırıp, çatıştırıp Müslüman Dünyada biriken öfke ve tepkiyi nötralize etmeyi hedeflediler. Kendileri de jeostratejik noktaları denetleyecek, jeopolitik konumlarını güçlendireceklerdi.
Bu projeye karşı Devrimci İslam olarak güçlü bir karşı koyuş göremedik. Rojava’daki direniş dar bir alanda baları sağladı. Müslüman halkın direnişiyle Ortadoğu’da iktidarlar yerinden oynadı ama yerine bir benzeri oturdu. Rojava dışında Müslüman dünyadaki devrimci sosyalist hareketlerinde mevcut projeye karşı bir cevap oluşturmadıkları ortadadır. 3. Dünya Savaşı bölgemizde yaşanmaktadır. ateş bizim evimize, Müslüman dünyanın topraklarına düştü. Bütün emperyalist güçler burada ve üzerimizde planlar yapmaktadırlar. Bizi birbirimizle savaştırıp keyiflerine bakmaktadırlar. İktidar İslamı ise emperyalist güçlerden birilerinin yanına yanaşarak yaşamakta ve toplum onların umurunda değildir. Savaşları nedeniyle sürgün yollarındayız. Doğduğumuz topraklardan kovuluyoruz, göç yolundayız, mülteci kamplarındayız. Sosyal bağlarımızdan, komşularımızdan, ailelerimizden, duygu dünyamızdan koparılıyoruz. Okyanuslarda can derdindeyiz, ölüyoruz ve kıyılara vuruyor cesetlerimiz. Kadın ve çocuk, yaşlı ve genç hepimiz insan tüccarlarının eline düşüyoruz. Yakılıp yıkılmaktan, savaşlardan dolayı göklerden kül yağıyor, yerlerde kan kuyuları oluşuyor. Mezarlarımız bile olmuyor, var olanları da gökdelenlerin gölgesinde ve ayaklarının dibinde kalıyor. Değerlerimize sahip sahip çıkmadıkça artı-değere yenik düşüyoruz. Hayatlarımızı uyuşturucu, fuhuş, kumar ve intiharlar kuşatıyor. Açlıklar, hastalıklar, ecelsiz ölümlerin adresi bize çıkıyor. Özetle; Dünya dönüyor, mazlumlar ölüyor! Antikapitalist bir toplumsal kurtuluştan başka hiçbir çaremiz yoktur. Bu görevde bize düşmektedir.
Kaynak: Adil Medya